Waży tyle, co kilka ziarenek kawy. To najmniejszy ptak w Polsce

Jak rozpoznać mysikrólika zwyczajnego?

Choć mysikrólik jest na tyle mały, że bez problemu „prześlizgnie się” pod naszą uwagą, to raz dostrzeżony, od razu zdradza swoje arystokratyczne pochodzenie. Długość ciała? Ledwie 8,5–9,5 centymetra. Sylwetka? Okrągła, z krótkim ogonem. Ale to, co go wyróżnia, to jaskrawe upierzenie na głowie, które dało mu łacińską nazwę Regulus – „mały król”.

Na oliwkowozielonym wierzchu ciała i szarawym spodzie wyraźnie odcina się barwna pręga na czubku głowy, otoczona czarnym paskiem. U samca (kogutka) ta „korona” jest pomarańczowa lub pomarańczowo-żółta, natomiast u samicy (kurki) ma czysty żółty kolor. Gdy ptak jest zdenerwowany lub popisuje się przed partnerką, potrafi tę czuprynę nastroszyć, co dopiero nadaje jej majestatycznego blasku. Częściej jednak niż wzrok, wykrywa go słuch.

Gdzie można spotkać mysikrólika?

Nie ma przypadku w tym, że mysikrólik najchętniej zasiedla lasy iglaste, ze szczególnym upodobaniem do świerków i jodeł. Te gęste, wiecznie zielone drzewa stanowią dla niego nie tylko doskonałą spiżarnię, ale i bezpieczną, ciepłą sypialnię, która chroni przed drapieżnikami i mrozem.

Jako owadożerca, mysikrólik jest prawdziwym leśnym akrobatą. Żeruje w sposób niezwykle dynamiczny i zręczny – potrafi zawisać do góry nogami na końcach gałązek, przeglądając igłę po igle w poszukiwaniu najdrobniejszych kąsków: mszyc, jaj, larw owadów i pająków. Ponieważ metabolizm tak małego ciała musi działać na najwyższych obrotach, ptak ten potrafi zjeść dziennie ilość pokarmu równą swojej wadze! To prawdziwy wyścig z czasem i energią, zwłaszcza zimą.

Co ciekawe, mysikrólik musi radzić sobie z konkurencją ze strony swojego bliskiego kuzyna, zniczka. Ptaki te wypracowały jednak podział nisz: zniczek żeruje głównie na zewnętrznej i środkowej części korony drzewa, podczas gdy mysikrólik penetruje przede wszystkim same końce gałązek i zewnętrzne warstwy igliwia. Taka specjalizacja pozwala im współistnieć, nie wchodząc sobie wzajemnie w drogę.

Sekrety lęgów i przetrwania zimy

To, co jest w mysikróliku najbardziej niezwykłe, to jego strategie lęgowe i zimowe. Samica, która składa najmniejsze jaja wśród polskich ptaków (zazwyczaj 7–12 sztuk), buduje gniazdo, które ma nietypową konstrukcję. Jest to kulista konstrukcja, mistrzowsko wpleciona w zwisające gałęzie świerka i podwieszona pod nimi jak hamak. Zbudowane z mchu i porostów, jest idealnie zamaskowane i niesamowicie ciepłe. W ciągu sezonu (kwiecień–lipiec) może wyprowadzić nawet dwa lęgi.

Chociaż większość populacji na północy i wschodzie migruje, znaczna część polskich mysikrólików to ptaki osiadłe, które muszą przetrwać nasze zimy. Sekret tkwi w nieustannej aktywności i... sprytnym nocowaniu. Przy bardzo niskich temperaturach, mysikróliki potrafią gromadzić się po kilka, a nawet kilkanaście osobników, tworząc ciasne kuleczki, w których nawzajem się ogrzewają, minimalizując utratę ciepła. To dlatego gęste bory iglaste są kluczowe dla ich przetrwania – zapewniają schronienie, które pozwala na „zrobienie się w konia” lodowatemu wiatrowi.