Zapomniana roślina podbija polskie ogrody. Dorasta do 2 metrów, będzie kwitła w tonach błękitu

Kolorowe rośliny w ogrodzie są sprzymierzeńcami ekosystemu

Kolorowe rośliny w ogrodzie pełnią znacznie większą rolę niż tylko ozdobną. To one sprawiają, że przestrzeń wokół domu żyje — nie tylko barwami, ale i dźwiękiem skrzydeł, ruchem owadów i zapachem kwiatów. Intensywne kolory przyciągają pszczoły, trzmiele i motyle, które odwdzięczają się pracą przy zapylaniu. Dzięki nim plony warzyw i owoców są obfitsze, a sam ogród staje się zdrowszym, bardziej stabilnym ekosystemem.

Warto sięgać po rośliny niezwykłe, takie, które nie tylko cieszą oko, ale też wyróżniają się rzadkim odcieniem czy formą. Przykładem są mekonopsy, czyli niebieskie maki.

Ich płatki w kolorze nieba i złote pręciki tworzą zestawienie tak efektowne, że trudno je pomylić z czymkolwiek innym. To kwiaty, które wprowadzają do ogrodu aurę wyjątkowości, a jednocześnie są prawdziwą ucztą dla zapylaczy — oferują obfity pyłek i nektar w okresie, gdy inne gatunki dopiero się budzą lub przekwitają. 

Kolejna roślina, po którą warto sięgnąć, również zachwyca swoją barwą i nietuzinkową formą. W dodatku jej uprawa jest prostsza, niż w przypadku niebieskich maków.

Gatunek, od którego trudno oderwać wzrok

Żmijowiec szmaragdowy (Echium pininana), nazywany czasem „wieżą dżinu”, to roślina, która potrafi całkowicie odmienić ogród. Jego smukłe, wzniesione pędy osiągają nawet do kilku metrów wysokości i gęsto obsypane są drobnymi, niebiesko-szafirowymi kwiatami. Efekt przypomina barwną fontannę zastygłą w ruchu. W czasie kwitnienia cała roślina dosłownie huczy od owadów — pyłek i nektar są dla nich nie do odparcia.

Co ciekawe, choć wygląda egzotycznie, żmijowiec nie jest kapryśny. Wystarczy mu ciepłe, słoneczne stanowisko, by pokazał pełnię swojego uroku. To właśnie w pełnym słońcu intensywność koloru staje się najmocniejsza, a kłosy wyglądają jak żywe szafiry.

Naturalnie żmijowiec szmaragdowy pochodzi z Wysp Kanaryjskich, ale w polskich ogrodach też ma swoje miejsce. Najlepiej radzi sobie na glebach przepuszczalnych, umiarkowanie suchych, o odczynie lekko zasadowym. Świetnie prezentuje się na rabatach bylinowych, w kompozycjach naturalistycznych albo w dużych donicach na tarasie. Ze względu na monumentalne rozmiary bywa sadzony jako soliter — pojedyncza roślina dominująca w kompozycji. Jakie stanowisko zapewnić żmijowcowi, aby pokazał pełnię swoich możliwości?

Zjawiskowa ozdoba w każdym ogrodzie

Warto wiedzieć, że żmijowiec jest rośliną dwuletnią. W pierwszym roku tworzy przyziemną rozetę liści, a w drugim wypuszcza imponujący pęd kwiatostanowy. Po przekwitnieniu zamiera, ale zdąży zostawić setki nasion, które mogą dać początek kolejnym pokoleniom. Uprawa tej rośliny nie należy do skomplikowanych, ale wymaga kilku zasad. Najważniejsze to odpowiednie stanowisko — żmijowiec potrzebuje pełnego słońca i miejsca osłoniętego od wiatru. Gleba powinna być lekka, żwirowa, dobrze odprowadzająca wodę. Nadmiar wilgoci jest dla niego większym zagrożeniem niż krótkotrwała susza.

Nasiona wysiewa się wiosną albo latem bezpośrednio do gruntu lub do donic. Młode rośliny wymagają podlewania, ale gdy już się rozrosną, są niemal bezobsługowe. W pierwszym roku dobrze jest zasilać je kompostem, by w kolejnym mogły wykształcić potężny kwiatostan. Żmijowiec jest odporny na suszę i nie potrzebuje szczególnej ochrony, choć w surowe zimy młode rośliny warto okryć agrowłókniną.

Kiedy zakwitnie, trudno oderwać od niego wzrok. Wysoka wieża kwiatów w intensywnym błękicie staje się nie tylko magnesem dla owadów, ale i najbardziej widowiskową ozdobą ogrodu czy tarasu.